அத்தியாயம் 3:
எட்டடுக்குகள் இருப்பதே தெரியாமல் கண்ணாடிகளால் சூழப்பட்ட அந்த கட்டிடத்தின் அனைத்து தளங்களும் இரவு நேரத்திலும் பரப்பரப்பாக இயங்கிக் கொண்டு இருந்தது.
தன் வேலை நேரம் முடிந்ததும் ஏதாவது அப்பாயின்மென்ட் இருக்கிறதா என்று வரவேற்பறைக்கு அழைத்துக் கேட்ட மௌனிகா, தன் கைப்பையை எடுத்து, அறையை விட்டு வெளியேறினாள்.
லிஃப்டினுள் நுழைந்து இவள் இருக்கும் மூன்றாம் தளத்திலிருந்து அடித்தளம் செல்வதற்கான பட்டனை அழுத்தினாள். சென்னையிலுள்ள பிரபலமான மருத்துவமனை. ஆதலால் ஒவ்வொரு தளத்திலும் நின்று சிலரை ஏற்றியும் வெளியேற்றியும் கொண்டிருக்க, பொறுமையாக நின்றிருந்தாள்.
எப்பொழுதும் பேஷண்ட்களிடமும், அவர்களோடு வந்திருப்பவர்களிடமும் பொறுமையை கடைபிடிப்பவள், இன்று கார்த்திக்கின் நடவேடிக்கையில் எரிச்சலுடன் நடந்துக் கொண்டாள்.
‘கொஞ்சம் கூட மேனர்ஸ் இல்லாதவன்!!!’ என்று மனதினுள் வைதபடியே, தன் கையில் வைத்திருந்த பேசியை பார்ப்பதும், நிமிர்ந்து எந்த தளத்தில் இருக்கிறோம் என்று பார்ப்பதுமாக இருந்தவள், தன் காரை பார்க் செய்திருந்த அடித்தளம் வரவும் வெளியே செல்ல முயன்ற போது, ஒரு வலிய கரம் அவள் வாயை பொத்தி, அந்த பலத்திலேயே அவளை மீண்டும் லிஃப்டில் தள்ள, முதலில் அதிர்ந்தவள்,
“ம்ம்ம்” என்ற திமிறலுடன் அவன் கையை வேறு குத்த ஆரம்பித்தாள். அவன் அதற்கெல்லாம் அசராமல் கையை எடுக்காமலே எட்டு என்கிற பட்டனை அழுத்தினான். ஏதோ ஒரு தளத்தில் லிஃப்ட்டின் கதவு திறக்கவும், அவளின் வாய் மீதிருந்த கையை எடுத்து விட்டு சற்று தள்ளி நின்றான்.
அவளும் மூன்றாம் நபர் முன் எதையும் காட்டிக் கொள்ளாமல் ஓரமாக நின்று அவனை முறைத்தாள்.
ஏழாவது தளம் வந்ததும் ஏறியவர் இறங்கி செல்லவும், மீண்டும் இருவர் மட்டும் தனித்து இருக்க, அவனை தன் கைப்பை உதவியுடன் நன்றாக அடித்தாள்.
“ஏன்டா இப்படி பண்ற? நம்ம காலேஜ் இல்ல இது ஹாஸ்பிட்டல்” என்றாள் தன் நண்பன் தீபக்கிடன்.
தீபக், “கீழே மட்டும் போயிருந்த தமிழ்நாட்டுக்கு இன்னைக்கு ஹெட் லைன்ஸ் நீ தான். உன் காருக்கு பின்னாடி தான் நிற்கிறானுக” என்று எரிச்சலுடன் மொழிந்து விட்டு, உரிமையாக அவள் கைப்பையை வாங்கி, அதிலிருந்த கைபேசியை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தான். அதற்குள் எட்டாவது தளம் வந்து விட, அங்கிருந்து டெரேஸ் என்று அம்புக்குறிக்காட்டிய படிக்கட்டுகளில் ஏறினான்.
தீபக் அனுப்பிய குறுஞ்செய்தியை படித்தபடியே மௌனிகாவும் அவனை பின் தொடர்ந்தாள். மொட்டை மாடியின் நான்கு புறமும் சென்று கீழேப் பார்த்தவன், அவள் முன் வந்து,
“நீ வைரலாக்கின வீடியோவோட எஃபெக்ட் பார்த்தியா?”
“என் தம்பி அப்லோட் பண்ணினது. கண்டிப்பா நாங்க தான்னு கண்டிபிடிக்க முடியாது தீபக்” என்று நிதானமாக சொல்லி விட்டு, அங்கிருந்த ஸ்டோன் பெஞ்சில் அமர்ந்தாள்.
“யாரு?? அனிருத் க்கு கசின் சைஸ் ல இருந்துக்கிட்டு நான்தான் அடுத்த சுந்தர் பிச்சை ன்னு சொல்லிட்டு திரியுறவனா?” என்றதும்,
“அடிங்க” என்று அடிக்க போக, தீபக் ஏதோ ஒரு திசையை பார்த்து,
“டேய்!! எங்கேடா இருக்க நீ? உனக்கு என் ஆழ்ந்த அனுதாபங்கள்” என்று சொல்ல, இவள் புருவத்தை சுருக்கி தீபக்கை பார்க்க,
“உன்னிடம் மாட்டி சிக்கி சின்னபின்னமாக போற அந்த பாவப் பட்ட ஜீவனைத் தான் சொல்றேன்” என்றான். மொட்டைமாடியில் இருந்த ஏஸி மோட்டார் சத்தத்தில் அவளுக்கு காதில் விழவில்லை.
அதே திசையில் சில கிலோமீட்டர்கள் தள்ளி இருந்த ஹலோ எப்.எம் அலுவலகத்தில் இருந்த கார்த்திக்,
“ஏன்டா உங்களுக்கு எல்லாம் மனசாட்சியே இல்லையாடா” என்று கையில் இருந்த பேப்பரை கசக்கி எறிந்தான்.
“நீங்க தான் பாஸ் ஹலோ எஃப். எம் ஸ்டார் பர்ஃபார்மர்” என்று ஃப்ரெஷர் ஒருவன் ஏற்றி விட, அவனை ஒரு பார்வை பார்த்தவன்,
“இப்போ என்ன ப்ரோக்ராம் பண்ண்ணும் அவ்ளோ தானே?? வா” என்று தன் அருகில் நின்றிருந்த புதிதாக வேலைக்கு வந்த அஜயை அழைத்துக் கொண்டு அறைக்கு சென்றான்.
புதிதாக வேலைக்கு வந்திருப்பவர்கள் பேச போகும் ஸ்கிரிப்ட்டை சரி பார்ப்பதும் அவனின் வேலை தான். அப்படி சரிப் பார்க்கும் போது, “என்னடா எழுதி இருக்கீங்க?” என்று கடிந்து, மருத்துவமனையில் பட்ட அவமானத்தை இவர்களிடம் கொட்டி தீர்த்து கொண்டான்.
“இன்னைக்கு ஒருநாள் நீங்க பண்ணுங்க சார். நாங்க ஏதாவது சொதப்பிட போறோம்” என்று இரட்டையர்கள் இருவர்கள் தொகுத்து வழங்க வேண்டிய நிகழ்ச்சிக்கு பதிலாக இவனை நிகழ்ச்சியை நடத்த சொல்ல,
“ஹான்.. இசையோடு நான் ராஜா சார் ப்ரோக்ராம் உடனே வருமே அதை யாருங்க பண்ணுவாங்க” என்றான் நக்கலான கேள்வியுடன்.
எட்டடுக்குகள் இருப்பதே தெரியாமல் கண்ணாடிகளால் சூழப்பட்ட அந்த கட்டிடத்தின் அனைத்து தளங்களும் இரவு நேரத்திலும் பரப்பரப்பாக இயங்கிக் கொண்டு இருந்தது.
தன் வேலை நேரம் முடிந்ததும் ஏதாவது அப்பாயின்மென்ட் இருக்கிறதா என்று வரவேற்பறைக்கு அழைத்துக் கேட்ட மௌனிகா, தன் கைப்பையை எடுத்து, அறையை விட்டு வெளியேறினாள்.
லிஃப்டினுள் நுழைந்து இவள் இருக்கும் மூன்றாம் தளத்திலிருந்து அடித்தளம் செல்வதற்கான பட்டனை அழுத்தினாள். சென்னையிலுள்ள பிரபலமான மருத்துவமனை. ஆதலால் ஒவ்வொரு தளத்திலும் நின்று சிலரை ஏற்றியும் வெளியேற்றியும் கொண்டிருக்க, பொறுமையாக நின்றிருந்தாள்.
எப்பொழுதும் பேஷண்ட்களிடமும், அவர்களோடு வந்திருப்பவர்களிடமும் பொறுமையை கடைபிடிப்பவள், இன்று கார்த்திக்கின் நடவேடிக்கையில் எரிச்சலுடன் நடந்துக் கொண்டாள்.
‘கொஞ்சம் கூட மேனர்ஸ் இல்லாதவன்!!!’ என்று மனதினுள் வைதபடியே, தன் கையில் வைத்திருந்த பேசியை பார்ப்பதும், நிமிர்ந்து எந்த தளத்தில் இருக்கிறோம் என்று பார்ப்பதுமாக இருந்தவள், தன் காரை பார்க் செய்திருந்த அடித்தளம் வரவும் வெளியே செல்ல முயன்ற போது, ஒரு வலிய கரம் அவள் வாயை பொத்தி, அந்த பலத்திலேயே அவளை மீண்டும் லிஃப்டில் தள்ள, முதலில் அதிர்ந்தவள்,
“ம்ம்ம்” என்ற திமிறலுடன் அவன் கையை வேறு குத்த ஆரம்பித்தாள். அவன் அதற்கெல்லாம் அசராமல் கையை எடுக்காமலே எட்டு என்கிற பட்டனை அழுத்தினான். ஏதோ ஒரு தளத்தில் லிஃப்ட்டின் கதவு திறக்கவும், அவளின் வாய் மீதிருந்த கையை எடுத்து விட்டு சற்று தள்ளி நின்றான்.
அவளும் மூன்றாம் நபர் முன் எதையும் காட்டிக் கொள்ளாமல் ஓரமாக நின்று அவனை முறைத்தாள்.
ஏழாவது தளம் வந்ததும் ஏறியவர் இறங்கி செல்லவும், மீண்டும் இருவர் மட்டும் தனித்து இருக்க, அவனை தன் கைப்பை உதவியுடன் நன்றாக அடித்தாள்.
“ஏன்டா இப்படி பண்ற? நம்ம காலேஜ் இல்ல இது ஹாஸ்பிட்டல்” என்றாள் தன் நண்பன் தீபக்கிடன்.
தீபக், “கீழே மட்டும் போயிருந்த தமிழ்நாட்டுக்கு இன்னைக்கு ஹெட் லைன்ஸ் நீ தான். உன் காருக்கு பின்னாடி தான் நிற்கிறானுக” என்று எரிச்சலுடன் மொழிந்து விட்டு, உரிமையாக அவள் கைப்பையை வாங்கி, அதிலிருந்த கைபேசியை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தான். அதற்குள் எட்டாவது தளம் வந்து விட, அங்கிருந்து டெரேஸ் என்று அம்புக்குறிக்காட்டிய படிக்கட்டுகளில் ஏறினான்.
தீபக் அனுப்பிய குறுஞ்செய்தியை படித்தபடியே மௌனிகாவும் அவனை பின் தொடர்ந்தாள். மொட்டை மாடியின் நான்கு புறமும் சென்று கீழேப் பார்த்தவன், அவள் முன் வந்து,
“நீ வைரலாக்கின வீடியோவோட எஃபெக்ட் பார்த்தியா?”
“என் தம்பி அப்லோட் பண்ணினது. கண்டிப்பா நாங்க தான்னு கண்டிபிடிக்க முடியாது தீபக்” என்று நிதானமாக சொல்லி விட்டு, அங்கிருந்த ஸ்டோன் பெஞ்சில் அமர்ந்தாள்.
“யாரு?? அனிருத் க்கு கசின் சைஸ் ல இருந்துக்கிட்டு நான்தான் அடுத்த சுந்தர் பிச்சை ன்னு சொல்லிட்டு திரியுறவனா?” என்றதும்,
“அடிங்க” என்று அடிக்க போக, தீபக் ஏதோ ஒரு திசையை பார்த்து,
“டேய்!! எங்கேடா இருக்க நீ? உனக்கு என் ஆழ்ந்த அனுதாபங்கள்” என்று சொல்ல, இவள் புருவத்தை சுருக்கி தீபக்கை பார்க்க,
“உன்னிடம் மாட்டி சிக்கி சின்னபின்னமாக போற அந்த பாவப் பட்ட ஜீவனைத் தான் சொல்றேன்” என்றான். மொட்டைமாடியில் இருந்த ஏஸி மோட்டார் சத்தத்தில் அவளுக்கு காதில் விழவில்லை.
அதே திசையில் சில கிலோமீட்டர்கள் தள்ளி இருந்த ஹலோ எப்.எம் அலுவலகத்தில் இருந்த கார்த்திக்,
“ஏன்டா உங்களுக்கு எல்லாம் மனசாட்சியே இல்லையாடா” என்று கையில் இருந்த பேப்பரை கசக்கி எறிந்தான்.
“நீங்க தான் பாஸ் ஹலோ எஃப். எம் ஸ்டார் பர்ஃபார்மர்” என்று ஃப்ரெஷர் ஒருவன் ஏற்றி விட, அவனை ஒரு பார்வை பார்த்தவன்,
“இப்போ என்ன ப்ரோக்ராம் பண்ண்ணும் அவ்ளோ தானே?? வா” என்று தன் அருகில் நின்றிருந்த புதிதாக வேலைக்கு வந்த அஜயை அழைத்துக் கொண்டு அறைக்கு சென்றான்.
புதிதாக வேலைக்கு வந்திருப்பவர்கள் பேச போகும் ஸ்கிரிப்ட்டை சரி பார்ப்பதும் அவனின் வேலை தான். அப்படி சரிப் பார்க்கும் போது, “என்னடா எழுதி இருக்கீங்க?” என்று கடிந்து, மருத்துவமனையில் பட்ட அவமானத்தை இவர்களிடம் கொட்டி தீர்த்து கொண்டான்.
“இன்னைக்கு ஒருநாள் நீங்க பண்ணுங்க சார். நாங்க ஏதாவது சொதப்பிட போறோம்” என்று இரட்டையர்கள் இருவர்கள் தொகுத்து வழங்க வேண்டிய நிகழ்ச்சிக்கு பதிலாக இவனை நிகழ்ச்சியை நடத்த சொல்ல,
“ஹான்.. இசையோடு நான் ராஜா சார் ப்ரோக்ராம் உடனே வருமே அதை யாருங்க பண்ணுவாங்க” என்றான் நக்கலான கேள்வியுடன்.