அத்தியாயம் – 7
மகன் கேட்கவும் கணவரின் முகத்தைப் பார்த்துவிட்டு நீண்ட நெடிய பெருமூச்சுடன் “என்னத்தச் சொல்ல? இப்படிக் கூட நடக்குமான்னு இருக்கு” என்று அவர் இழுத்தவுடன் “மா! என்ன நடந்துச்சுன்னு சொல்லுங்க” என்றான் கோபமாக.
மகனின் கோபத்தில் பதறி போனவர் “பெரியவர் பொண்ணு எவனையோ இழுத்துகிட்டு ஓடிப் போயிடுச்சுடா. அந்த அதிர்ச்சி தாங்காமல் தான் இறந்து போயிட்டார்” என்று சொல்லி முடிக்கும் முன் “என்ன!” என்கிற அதிர்வுடன் எழுந்தே விட்டான்.
தன் காதால் கேட்பது உண்மை தானா என்கிற சந்தேகம் எழ “என்ன சொன்னீங்க?” என்று உடல் நடுக்கத்துடன் கேட்டான்.
“அது தாண்டா! பெரியவர் பொண்ணு தாட்ச்சாயினி யாரையோ இழுத்துகிட்டு ஓடிப் போயிடுச்சு. அந்த அதிர்ச்சியில அவருக்கு அட்டாக் வந்து போயிட்டார்”.
இது என்ன புதுக்கதை? அவள் விரும்புவது தன்னைத் தானே? பின் வேறு யாருடனோ ஓடி விட்டதாக எப்படி கூறுகிறார்கள்? என்ன நடந்திருக்கிறது என்று புரியாமல் பெரியவர்கள் இருவரையும் பார்த்தான்.
“ஆமாம்-பா! அது யாரையோ காதலிச்சு இருக்கும் போல...அது தெரியாம இவங்க மாப்பிள்ளை பார்க்க ரெண்டு மூணு முறை அவனை வச்சு தடுத்திருக்கு. கடைசியா நெருங்கிய சொந்தத்தில் ஒரு பையனை பார்த்து முடிவு பண்ண நினைச்சிருப்பாங்க போல. உடனே அவனை இழுத்துகிட்டு ஓடிப் போச்சு” என்றார் தந்தை.
‘இருக்காது! நிச்சயமாக இது கட்டுக்கதை தான்’ என்று அவன் மனது அடித்துக் கொண்டது.
“ஆனந்த் தம்பி தான் அல்லாடுது. பெரியவர் போய் சேர்ந்துட்டார். பெரியம்மாவுக்கு புத்தி பிரண்டு போச்சு. சின்னம்மா எந்நேரமும் அழுது கரைஞ்சுட்டே இருக்காங்க. இந்தப் புள்ள நிலைமையை சமாளிக்க முடியாம தவிக்குது”.
குரலில் ஒரு உதறலுடன் “அவன் யாருன்னு தெரியுமா?”
லேசாக முகத்தை தோளில் இடித்துக் கொண்டு “யாருக்கு தெரியும்? ஊமை கோட்டான் மாதிரி வீட்டோட தான் கிடந்துச்சு. அதுக்கு எப்படி எவனோ பழக்கம் ஆனான்னு தெரியல தம்பி” என்றார் கனகம்.
“ஆ...ஆனந்த் என்ன சொல்றான்?”
“அந்தப் புள்ளை முகத்தை பார்க்கவே சகிக்கல. இந்த ஊரே அவனை கரிச்சு கொட்டுச்சு. பிச்சைக்காரப் பயலுக்கு வந்த வாழ்வைப் பாருன்னு. ஆனா இன்னைக்கு அவன் வளர்த்தப் பாசத்துக்கு நன்றியா கிடக்குறான். பெத்து வளர்த்த பொண்ணு அப்பா, அம்மாவைப் பற்றி கவலைப்படாமல் ஓடிப் போயிடுச்சு. இப்படி ஆகும் என்று பெரியவருக்கு ஏதோ மனசில் பட்டிருக்கு. அது தான் இவனை எடுத்து வளர்த்திருக்கார்” என்று அவர் சொல்லிக் கொண்டே போக, அவனுடைய காதில் எதுவும் விழவில்லை.
அவள் எங்கே சென்றாள்? என்ன பிரச்சனை நடந்திருக்கும்? நிச்சயமாக வேறு யாரையும் காதலிக்கவில்லை. இவர்கள் சொல்வதை தவிர ஏதோ ஒன்று நடந்திருக்கிறது. என்னை தொடர்பு கொள்ள முடியாமல் எத்தனை தவித்திருப்பாள். கண்ணம்மா நீ எங்கே இருக்கிறாய்? ஆனந்தின் மனநிலை என்ன? அவனும் அவள் ஓடி விட்டாக தான் எண்ணிக் கொண்டிருப்பானா? அடுத்து என்ன செய்வது?
செய்தியைக் கேட்ட அதிர்வில் இருந்தவனின் மனம் மெல்ல நிதானத்திற்கு வர தொடங்கியது.
அவனுடைய போலீஸ் புத்தி விழித்துக் கொண்டது. இதன் பின்னணியை ஆராய வேண்டும். அவளை தேடி கண்டு பிடித்து தன்னிடம் கொண்டு வர என்று முடிவெடுத்துக் கொண்டான்.
“மா! நான் போய் ஆனந்தை பார்த்திட்டு வரேன்”.
“தம்பி! இவ்வளவு சொன்னப் பிறகும் இப்போ போகனுமா?”
“கண்டிப்பா!” என்றவன் செருப்பை மாட்டிக் கொண்டு பைக்கை கிளப்பினான். பைக்கின் வேகத்தை விட, அவனுடைய மனம் வேகமாக பயணித்தது. பத்து நிமிடத்தில் வீட்டை அடைந்துவிட, வாசலில் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு உள்ளே நுழைந்தான். காவலாளியில் இருந்து தோட்டக்காரர், டிரைவர் என அனைவரும் துக்கத்தோடு அவனைப் பார்த்தனர்.
வீட்டின் வாயில் மணியை அடித்துவிட்டு தோட்டத்துப் பக்கம் திரும்பி நின்றவனின் பார்வை ஒவ்வொரு இடத்தையும் அங்குலம் அங்குலமாக ஆராய்ந்தது.
சற்று நேரத்தில் ஆனந்த் வந்து நிற்க, அவனை பார்த்ததும் பதறி போய் விட்டான். தாடியும் மீசையுமாக கண்களில் ஒளியிழந்து வந்து நின்றவனை தன்னை மீறி ஓடிச் சென்று கட்டித் தழுவிக் கொண்டான்.
“மச்சான்!”
இருவருக்கும் பேச வார்த்தை எழவில்லை. ஆனந்தின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தோடியது.
“என்னடா? ஏன்?”
மகன் கேட்கவும் கணவரின் முகத்தைப் பார்த்துவிட்டு நீண்ட நெடிய பெருமூச்சுடன் “என்னத்தச் சொல்ல? இப்படிக் கூட நடக்குமான்னு இருக்கு” என்று அவர் இழுத்தவுடன் “மா! என்ன நடந்துச்சுன்னு சொல்லுங்க” என்றான் கோபமாக.
மகனின் கோபத்தில் பதறி போனவர் “பெரியவர் பொண்ணு எவனையோ இழுத்துகிட்டு ஓடிப் போயிடுச்சுடா. அந்த அதிர்ச்சி தாங்காமல் தான் இறந்து போயிட்டார்” என்று சொல்லி முடிக்கும் முன் “என்ன!” என்கிற அதிர்வுடன் எழுந்தே விட்டான்.
தன் காதால் கேட்பது உண்மை தானா என்கிற சந்தேகம் எழ “என்ன சொன்னீங்க?” என்று உடல் நடுக்கத்துடன் கேட்டான்.
“அது தாண்டா! பெரியவர் பொண்ணு தாட்ச்சாயினி யாரையோ இழுத்துகிட்டு ஓடிப் போயிடுச்சு. அந்த அதிர்ச்சியில அவருக்கு அட்டாக் வந்து போயிட்டார்”.
இது என்ன புதுக்கதை? அவள் விரும்புவது தன்னைத் தானே? பின் வேறு யாருடனோ ஓடி விட்டதாக எப்படி கூறுகிறார்கள்? என்ன நடந்திருக்கிறது என்று புரியாமல் பெரியவர்கள் இருவரையும் பார்த்தான்.
“ஆமாம்-பா! அது யாரையோ காதலிச்சு இருக்கும் போல...அது தெரியாம இவங்க மாப்பிள்ளை பார்க்க ரெண்டு மூணு முறை அவனை வச்சு தடுத்திருக்கு. கடைசியா நெருங்கிய சொந்தத்தில் ஒரு பையனை பார்த்து முடிவு பண்ண நினைச்சிருப்பாங்க போல. உடனே அவனை இழுத்துகிட்டு ஓடிப் போச்சு” என்றார் தந்தை.
‘இருக்காது! நிச்சயமாக இது கட்டுக்கதை தான்’ என்று அவன் மனது அடித்துக் கொண்டது.
“ஆனந்த் தம்பி தான் அல்லாடுது. பெரியவர் போய் சேர்ந்துட்டார். பெரியம்மாவுக்கு புத்தி பிரண்டு போச்சு. சின்னம்மா எந்நேரமும் அழுது கரைஞ்சுட்டே இருக்காங்க. இந்தப் புள்ள நிலைமையை சமாளிக்க முடியாம தவிக்குது”.
குரலில் ஒரு உதறலுடன் “அவன் யாருன்னு தெரியுமா?”
லேசாக முகத்தை தோளில் இடித்துக் கொண்டு “யாருக்கு தெரியும்? ஊமை கோட்டான் மாதிரி வீட்டோட தான் கிடந்துச்சு. அதுக்கு எப்படி எவனோ பழக்கம் ஆனான்னு தெரியல தம்பி” என்றார் கனகம்.
“ஆ...ஆனந்த் என்ன சொல்றான்?”
“அந்தப் புள்ளை முகத்தை பார்க்கவே சகிக்கல. இந்த ஊரே அவனை கரிச்சு கொட்டுச்சு. பிச்சைக்காரப் பயலுக்கு வந்த வாழ்வைப் பாருன்னு. ஆனா இன்னைக்கு அவன் வளர்த்தப் பாசத்துக்கு நன்றியா கிடக்குறான். பெத்து வளர்த்த பொண்ணு அப்பா, அம்மாவைப் பற்றி கவலைப்படாமல் ஓடிப் போயிடுச்சு. இப்படி ஆகும் என்று பெரியவருக்கு ஏதோ மனசில் பட்டிருக்கு. அது தான் இவனை எடுத்து வளர்த்திருக்கார்” என்று அவர் சொல்லிக் கொண்டே போக, அவனுடைய காதில் எதுவும் விழவில்லை.
அவள் எங்கே சென்றாள்? என்ன பிரச்சனை நடந்திருக்கும்? நிச்சயமாக வேறு யாரையும் காதலிக்கவில்லை. இவர்கள் சொல்வதை தவிர ஏதோ ஒன்று நடந்திருக்கிறது. என்னை தொடர்பு கொள்ள முடியாமல் எத்தனை தவித்திருப்பாள். கண்ணம்மா நீ எங்கே இருக்கிறாய்? ஆனந்தின் மனநிலை என்ன? அவனும் அவள் ஓடி விட்டாக தான் எண்ணிக் கொண்டிருப்பானா? அடுத்து என்ன செய்வது?
செய்தியைக் கேட்ட அதிர்வில் இருந்தவனின் மனம் மெல்ல நிதானத்திற்கு வர தொடங்கியது.
அவனுடைய போலீஸ் புத்தி விழித்துக் கொண்டது. இதன் பின்னணியை ஆராய வேண்டும். அவளை தேடி கண்டு பிடித்து தன்னிடம் கொண்டு வர என்று முடிவெடுத்துக் கொண்டான்.
“மா! நான் போய் ஆனந்தை பார்த்திட்டு வரேன்”.
“தம்பி! இவ்வளவு சொன்னப் பிறகும் இப்போ போகனுமா?”
“கண்டிப்பா!” என்றவன் செருப்பை மாட்டிக் கொண்டு பைக்கை கிளப்பினான். பைக்கின் வேகத்தை விட, அவனுடைய மனம் வேகமாக பயணித்தது. பத்து நிமிடத்தில் வீட்டை அடைந்துவிட, வாசலில் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு உள்ளே நுழைந்தான். காவலாளியில் இருந்து தோட்டக்காரர், டிரைவர் என அனைவரும் துக்கத்தோடு அவனைப் பார்த்தனர்.
வீட்டின் வாயில் மணியை அடித்துவிட்டு தோட்டத்துப் பக்கம் திரும்பி நின்றவனின் பார்வை ஒவ்வொரு இடத்தையும் அங்குலம் அங்குலமாக ஆராய்ந்தது.
சற்று நேரத்தில் ஆனந்த் வந்து நிற்க, அவனை பார்த்ததும் பதறி போய் விட்டான். தாடியும் மீசையுமாக கண்களில் ஒளியிழந்து வந்து நின்றவனை தன்னை மீறி ஓடிச் சென்று கட்டித் தழுவிக் கொண்டான்.
“மச்சான்!”
இருவருக்கும் பேச வார்த்தை எழவில்லை. ஆனந்தின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தோடியது.
“என்னடா? ஏன்?”
