அத்தியாயம் – 3
எப்படியாவது அவனை சந்தித்து விட வேண்டும் என்கிற எண்ணத்துடன் கோவிலுக்கு கிளம்பிச் சென்றாள் தாட்ச்சு. தொடர்பு கொள்ள எந்த வழியும் தெரியவில்லை. கடவுளிடம் வேண்டிக் கொண்டாலாவது வழி பிறக்காதா என்கிற ஆதங்கத்தில் அவரின் முன்பு கண் மூடி நின்றாள்.
சிறிது நேரம் தன்னை மறந்து வேண்டிக் கொண்டிருந்தவளை யாரோ பார்ப்பது போன்றதொரு உணர்வு. மெல்ல கண்விழித்துப் பார்க்க, எதிரே அவன். சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை. அவனை காண வழி வேண்டி அந்த ஈசனின் முன் நிற்க, அவனையே அவள் முன் நிற்க வைத்திருந்தார் அவர்.
அவனுமே அன்று அவள் கோவிலுக்கு வருவாள் என்று எதிர்பார்க்கவில்லை. இருவரின் மனதும் ஒரே அலைவரிசையில் படபடவென்று அடித்துக் கொண்டது. தாங்கள் வாழ்வில் ஒன்று சேர்வதை அந்த இறைவனும் விரும்புகிறான் என்பதை உணர்ந்து கொண்டார்கள்.
குருக்கள் வந்து திருநீறு அளித்ததும் அதை வாங்கிக் கொண்டு மெல்ல மற்ற சன்னந்திகளை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தாள். அவனும் சற்றே இடைவெளி விட்டு அவளை பின் தொடர்ந்தான். அங்கே இருவரும் நேராக நின்று பேசிவிட முடியாது. யாரேனும் பார்த்து இரு வீட்டுப் பெரியவர்களிடம் சொல்லி விட்டால் அனைத்தும் அனர்த்தம் ஆகி விடும் என்பதால் மௌனமாகவே நடந்தார்கள்.
ஒவ்வொரு சன்னதியிலும் அவளின் எதிரே நின்று அவளது உணர்வுகளை உள்வாங்கிக் கொண்டிருந்தான். அதுவரை அவளின் மனம் புரியாமல் இருந்தவனுக்கு இன்று நன்றாகவே புரிந்தது. கோவிலை விட்டு வெளியேறும் முன் பேசிவிட வேண்டும் என்று முடிவெடுத்துக் கொண்டான்.
நவகிரகத்தின் முன்பு அவள் கண் மூடி நின்றிருக்க, மெல்ல சூழ்நிலையை ஆராய்ந்து கொண்டவன் அவளது காதோரம் “என்னை பிடிச்சிருக்கா?” என்று கேட்டு விட்டு பின் பக்கம் சென்று விட்டான்.
அந்த வார்த்தை அவளது காதில் கீதமாய் ஒலிக்க, கண்கள் கலங்கி லேசாக கண்ணோரம் வழிய, உதடுகளோ வியர்வை துளிகளுடன் படபடவென்று அடித்துக் கொண்டது. இந்த ஒற்றை வார்த்தைக்குத் தானே காத்திருந்தது.
நவகிரகத்தைச் சுற்றி முடித்து விட்டு வந்தவன் எதிரே நின்றவளின் உணர்வுகளை அவதானித்துக் கொண்டான். அவளின் படபடப்பு அவன் மனதை நெகிழச் செய்தது. யாரோ கடவுளின் பாதத்தில் வைத்திருந்த மல்லிகைப் பூவை எடுத்து அவள் கையில் வைத்து “தலையில வச்சுகிட்டு பின் பக்கம் வா பேசணும்” என்று முணுமுணுத்து விட்டுச் சென்றான்.
முதன்முதலாக அவன் கொடுத்தது. மலர்ந்த முகத்துடன் மல்லிகையை தலையில் சூடிக் கொண்டு கோவிலின் பின்னே இருக்கும் தோட்டத்திற்குச் சென்றாள். அங்கே ஒரு ஓரமாக காலை மடக்கி மரத்தின் மீது சாய்ந்து நின்றிருந்தவன் வாவென கண்களாலேயே அழைத்தான்.
ஒருவித தடுமாற்றத்துடன் அவன் முன்னே சென்று நின்றாள். மெல்லிய புன்னகையுடன் அவள் முகத்தருகே குனிந்து “கல்யாணம் பண்ணிக்கலாமா தாட்ச்சு” என்றான் கிசுகிசுப்பான குரலில்.
தலை பூமிக்குள் புதைந்து விடும் அளவிற்கு குனிந்து கொண்டவளின் கன்னங்கள் சிவந்திருந்தது.
“பேசுடா! என்னை பிடிச்சிருக்கா. உன்னுடைய அசைவுகள் எனக்கு உணர்ந்தினாலும் உன் வாயிலிருந்து கேட்கணும் என்று நினைக்கிறேன்”.
“ம்ம்...பிடிச்சிருக்கு”.
அவளது முகவாயை நிமிர்த்தி “சொல்லு நான் எப்போ வந்து பேசட்டும்?” என்றான் கண்களை ஆழ்ந்து பார்த்தபடி.
அதைக் கேட்டதும் சட்டென்று கண்கள் கலங்கிவிட “சீக்கிரம் வந்து பேசுங்க. மாப்பிள்ளை பார்க்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. ரம்யா அக்காவோட அண்ணா வீட்டில் கேட்டு வந்திருக்காங்க. எனக்கு பயமாக இருக்கு” என்றாள் உதடு துடிக்க.
அவளது கரங்களை இறுகப் பற்றிக் கொண்டவன் “ரெண்டு நாளில் வரேன்-டா. வீட்டில் பேசிட்டு வந்துடுறேன்”.
“ம்ம்...” என்றவளின் முன்னுச்சி முடி முகத்தை லேசாக மறைக்க, அதை தன் விரல்களால் நகர்த்தி விட்டு “இப்போவே கையோட கூட்டிட்டுப் போகணும் போல தோணுது”.
உதடுகளை அழுந்த கடித்துக் கொண்டு வேறு பக்கம் பார்வையைச் செலுத்தினாள்.
அவனுடைய பார்வையும் தோட்டத்தின் பக்கம் திரும்ப “ஆனந்த் என்னை தவறாக நினைப்பானோ என்று கவலையாக இருக்கு”.
அவசரமாக திரும்பியவள் “நிச்சயமா அண்ணன் அப்படி நினைக்காது. என்னை விட உங்களை அதிகமாப் பிடிக்கும். அப்படி இருக்கும் போது தவறாக நினைக்க வாய்ப்பே இல்லை”.
அவளையே பார்த்திருந்தவனின் மனம் பல கதைகள் பேசத் தொடங்க, தன்னை நிதானித்துக் கொண்டவன் லேசாக தொண்டையைச் செருமி “நீ கிளம்பு-டா! நான் ரெண்டே நாளில் வந்துடுறேன்.
ஆனந்த் கிட்ட எதுவும் சொல்ல வேண்டாம் நானே பேசிக்கிறேன்” என்றான் அவளது விரல்களை வருடியபடி.
எப்படியாவது அவனை சந்தித்து விட வேண்டும் என்கிற எண்ணத்துடன் கோவிலுக்கு கிளம்பிச் சென்றாள் தாட்ச்சு. தொடர்பு கொள்ள எந்த வழியும் தெரியவில்லை. கடவுளிடம் வேண்டிக் கொண்டாலாவது வழி பிறக்காதா என்கிற ஆதங்கத்தில் அவரின் முன்பு கண் மூடி நின்றாள்.
சிறிது நேரம் தன்னை மறந்து வேண்டிக் கொண்டிருந்தவளை யாரோ பார்ப்பது போன்றதொரு உணர்வு. மெல்ல கண்விழித்துப் பார்க்க, எதிரே அவன். சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை. அவனை காண வழி வேண்டி அந்த ஈசனின் முன் நிற்க, அவனையே அவள் முன் நிற்க வைத்திருந்தார் அவர்.
அவனுமே அன்று அவள் கோவிலுக்கு வருவாள் என்று எதிர்பார்க்கவில்லை. இருவரின் மனதும் ஒரே அலைவரிசையில் படபடவென்று அடித்துக் கொண்டது. தாங்கள் வாழ்வில் ஒன்று சேர்வதை அந்த இறைவனும் விரும்புகிறான் என்பதை உணர்ந்து கொண்டார்கள்.
குருக்கள் வந்து திருநீறு அளித்ததும் அதை வாங்கிக் கொண்டு மெல்ல மற்ற சன்னந்திகளை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தாள். அவனும் சற்றே இடைவெளி விட்டு அவளை பின் தொடர்ந்தான். அங்கே இருவரும் நேராக நின்று பேசிவிட முடியாது. யாரேனும் பார்த்து இரு வீட்டுப் பெரியவர்களிடம் சொல்லி விட்டால் அனைத்தும் அனர்த்தம் ஆகி விடும் என்பதால் மௌனமாகவே நடந்தார்கள்.
ஒவ்வொரு சன்னதியிலும் அவளின் எதிரே நின்று அவளது உணர்வுகளை உள்வாங்கிக் கொண்டிருந்தான். அதுவரை அவளின் மனம் புரியாமல் இருந்தவனுக்கு இன்று நன்றாகவே புரிந்தது. கோவிலை விட்டு வெளியேறும் முன் பேசிவிட வேண்டும் என்று முடிவெடுத்துக் கொண்டான்.
நவகிரகத்தின் முன்பு அவள் கண் மூடி நின்றிருக்க, மெல்ல சூழ்நிலையை ஆராய்ந்து கொண்டவன் அவளது காதோரம் “என்னை பிடிச்சிருக்கா?” என்று கேட்டு விட்டு பின் பக்கம் சென்று விட்டான்.
அந்த வார்த்தை அவளது காதில் கீதமாய் ஒலிக்க, கண்கள் கலங்கி லேசாக கண்ணோரம் வழிய, உதடுகளோ வியர்வை துளிகளுடன் படபடவென்று அடித்துக் கொண்டது. இந்த ஒற்றை வார்த்தைக்குத் தானே காத்திருந்தது.
நவகிரகத்தைச் சுற்றி முடித்து விட்டு வந்தவன் எதிரே நின்றவளின் உணர்வுகளை அவதானித்துக் கொண்டான். அவளின் படபடப்பு அவன் மனதை நெகிழச் செய்தது. யாரோ கடவுளின் பாதத்தில் வைத்திருந்த மல்லிகைப் பூவை எடுத்து அவள் கையில் வைத்து “தலையில வச்சுகிட்டு பின் பக்கம் வா பேசணும்” என்று முணுமுணுத்து விட்டுச் சென்றான்.
முதன்முதலாக அவன் கொடுத்தது. மலர்ந்த முகத்துடன் மல்லிகையை தலையில் சூடிக் கொண்டு கோவிலின் பின்னே இருக்கும் தோட்டத்திற்குச் சென்றாள். அங்கே ஒரு ஓரமாக காலை மடக்கி மரத்தின் மீது சாய்ந்து நின்றிருந்தவன் வாவென கண்களாலேயே அழைத்தான்.
ஒருவித தடுமாற்றத்துடன் அவன் முன்னே சென்று நின்றாள். மெல்லிய புன்னகையுடன் அவள் முகத்தருகே குனிந்து “கல்யாணம் பண்ணிக்கலாமா தாட்ச்சு” என்றான் கிசுகிசுப்பான குரலில்.
தலை பூமிக்குள் புதைந்து விடும் அளவிற்கு குனிந்து கொண்டவளின் கன்னங்கள் சிவந்திருந்தது.
“பேசுடா! என்னை பிடிச்சிருக்கா. உன்னுடைய அசைவுகள் எனக்கு உணர்ந்தினாலும் உன் வாயிலிருந்து கேட்கணும் என்று நினைக்கிறேன்”.
“ம்ம்...பிடிச்சிருக்கு”.
அவளது முகவாயை நிமிர்த்தி “சொல்லு நான் எப்போ வந்து பேசட்டும்?” என்றான் கண்களை ஆழ்ந்து பார்த்தபடி.
அதைக் கேட்டதும் சட்டென்று கண்கள் கலங்கிவிட “சீக்கிரம் வந்து பேசுங்க. மாப்பிள்ளை பார்க்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. ரம்யா அக்காவோட அண்ணா வீட்டில் கேட்டு வந்திருக்காங்க. எனக்கு பயமாக இருக்கு” என்றாள் உதடு துடிக்க.
அவளது கரங்களை இறுகப் பற்றிக் கொண்டவன் “ரெண்டு நாளில் வரேன்-டா. வீட்டில் பேசிட்டு வந்துடுறேன்”.
“ம்ம்...” என்றவளின் முன்னுச்சி முடி முகத்தை லேசாக மறைக்க, அதை தன் விரல்களால் நகர்த்தி விட்டு “இப்போவே கையோட கூட்டிட்டுப் போகணும் போல தோணுது”.
உதடுகளை அழுந்த கடித்துக் கொண்டு வேறு பக்கம் பார்வையைச் செலுத்தினாள்.
அவனுடைய பார்வையும் தோட்டத்தின் பக்கம் திரும்ப “ஆனந்த் என்னை தவறாக நினைப்பானோ என்று கவலையாக இருக்கு”.
அவசரமாக திரும்பியவள் “நிச்சயமா அண்ணன் அப்படி நினைக்காது. என்னை விட உங்களை அதிகமாப் பிடிக்கும். அப்படி இருக்கும் போது தவறாக நினைக்க வாய்ப்பே இல்லை”.
அவளையே பார்த்திருந்தவனின் மனம் பல கதைகள் பேசத் தொடங்க, தன்னை நிதானித்துக் கொண்டவன் லேசாக தொண்டையைச் செருமி “நீ கிளம்பு-டா! நான் ரெண்டே நாளில் வந்துடுறேன்.
ஆனந்த் கிட்ட எதுவும் சொல்ல வேண்டாம் நானே பேசிக்கிறேன்” என்றான் அவளது விரல்களை வருடியபடி.
