அத்தியாயம் – 1
விடியலின் நேரம், அந்த பிரம்மாண்டமான பங்களாவின் பூஜை அறை சாம்பிராணி புகையால் மறைந்திருக்க, அங்கே கண் மூடி நின்று கடவுளிடம் தனது பிரார்த்தனையை வைத்துக் கொண்டிருந்தார் அவ்வீட்டின் தலைவர் சிங்காரவேலன். தலை நிறைய மல்லிகையும், நெற்றியில் தீட்டிய குங்கமத்தோடும் தீபாராதனைக்கு வேண்டிய பொருட்களை எடுத்துக் கொண்டிருந்தார் மீனாட்சி.
அவர்கள் இருவருக்கும் நடுவில் நின்று தானும் கண்களை மூடி பிரார்த்தனையில் இருந்தான் அவர்களின் புதல்வன் ஆனந்தன். தீபாராதனை முடிந்து பூஜை அறையை விட்டு வெளியே வந்த வேலன், ஆனந்தின் தோள்களில் கையைப் போட்டுக் கொண்டு “இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தூங்கி இருக்கலாமே ராஜா?” என்றார்.
ஏழு வயதே ஆன அவனோ “நீங்களும், மேடமும் எழுந்த சப்தம் கேட்டுது. அது தான் நானும் உங்களோட சாமி கும்பிட வந்துட்டேன்” என்றான்.
“மேடம்னு சொல்லக் கூடாது ஆனந்த். அம்மான்னு சொல்லு. நாங்க உன்னை எங்க மகனாக தான் வளர்க்கப் போகிறோம்” என்றார்.
தந்தை, மகன் இருவரும் பேசுவதை பெருமையாக பார்த்துக் கொண்டே இருவருக்கும் பானங்களை எடுத்துக் கொண்டு வந்தவர், எதிரே மாமியாரை பார்த்ததும் “வாங்க அத்தை! நல்லா தூங்கி எழுந்தீங்களா?” என்றார்.
அவரோ மகனுடன் அமர்ந்திருக்கும் ஆனந்தனை முறைத்துக் கொண்டே எதிரே இருந்த சோபாவில் அமர்ந்து “என்னடா திமிரு ஏறி போச்சா? அவன் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருக்க?” - கோபமாக.
அவர் வந்ததுமே சட்டென்று எழுந்து நின்று கொண்ட ஆனந்தை இழுத்து தன்னருகே அமர வைத்துக் கொண்ட வேலன் “உங்களுக்கு என்னமா பிரச்சனை? இவனை ஏன் இப்படி விரட்டுறீங்க?” – எரிச்சலுடன் .
“உனக்கு தான் அறிவு கெட்டுப் போச்சுன்னா இவளும் உன்னோட சேர்ந்து ஆடிட்டு இருக்கா. ரோட்டில் போறவனுக்கு ஒருவேளை சோறு போட்டோமா விட்டுட்டு வந்தோமான்னு இருக்கணும். அதை விட்டுட்டு இவனை எதுக்கு இங்கே கூட்டிட்டு வந்து வச்சிருக்க?”
“என்னம்மா நீங்க? பெரியவங்களா இருக்கீங்க இப்படி பேசலாமா? சின்ன பையன் மா. நமக்கு இருக்கிற சொத்துக்கு இவனை வளர்க்கிறதுல என்ன ஆகிடப் போகுது?’
மகன் தான் சொல்வதை புரிந்து கொள்ள மறுக்கிறானே என்கிற கோபத்தோடு “நம்ம தாட்சாயினி இருக்கிறப்போ இவன் எதுக்கு? உதவி செய்யணும்னா காசு பணத்தை கொடுத்து எங்கேயாவது அநாதை ஆசிரமத்தில் சேர்த்து விடு. வீட்டோட வச்சுகிறது எல்லாம் நல்லதில்லை சொல்லிட்டேன்” என்று முறைத்து விட்டு அங்கிருந்து சென்றார்.
அவர்கள் பேசுவதை எல்லாம் கேட்டுக் கொண்டிருந்த ஆனந்துக்கு முகம் சுருங்கிப் போயிருந்தது. அதைக் கண்டு அவனை தன்னோடு அணைத்துக் கொண்ட வேலன் “நீ எதுவும் மனசில் வச்சுக்காதடா. பாட்டி போகப் போக உன்னை ஏத்துக்குவாங்க. நீ எங்க பிள்ளை தான். தாட்ச்சு பாப்பா உன் தங்கச்சி தான்” என்று தட்டிக் கொடுத்தார்.
தாட்சாயினிக்கு இரண்டு வயதாகிறது. மதுரைக்கு அருகே இருக்கும் மாங்குள கிராமத்தில் மிகப் பெரிய செல்வந்தரான சிங்காரவேலன், மதுரை செல்லும் வழியில் பசியோடு பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருந்த ஆனந்தைப் பார்த்து வீட்டிற்கு அழைத்து வந்து விட்டார். அவருக்கு ஆனந்திடம் ஏதோவொரு பற்று வந்திருந்தது. அதனால் மனைவியிடம் அனுமதி பெற்று அவனை வளர்க்க முடிவு செய்தார். ஆனால் அவரது அன்னை அங்கயற்கண்ணி அதை தடுத்தார். அவருக்கு அதில் விருப்பமில்லை.
மாமியாருக்கு காப்பி கொடுக்க அவரது அறைக்குச் சென்றார் மீனாட்சி. அங்கு கவலை தோய்ந்த முகத்தோடு அமர்ந்திருந்தவர் அருகே சென்று “அத்தை! காப்பி எடுத்துக்கோங்க” என்றார்.
“நீயாவது புரிஞ்சுக்கோ மீனா! இது சரி வராது. உங்களுக்குப் பிள்ளை இருக்கிறப்போ எதுக்கு கண்டதையும் கொண்டு வந்து சேர்க்கிறான்?”
அவரின் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டவர் “அவன் மேல ஏதோவொரு பாசம் தான் அத்தை. அதனால் தப்பில்லை. அவனும் நம்ம பாப்பாவோட வளர்ந்திட்டு போகட்டுமே”.
“நான் சொல்ல வரது உங்களுக்குப் புரியல. அவனை வளர்க்கிறது பெருசில்ல. நம்ம பாப்பாவுக்கு வர வேண்டிய சொத்தில் அவனுக்கும் பங்கு கொடுப்பீங்களா? எவன் பெத்த பிள்ளைக்கோ நீங்க எதுக்கு செய்யணும்?”
மாமியார் சொல்வதில் இருந்த உண்மை புரிந்தாலும் “அவனை படிக்க வச்சு அவன் காலில் நிற்க வைத்திடுவோம் அத்தை. அதோட நமக்கு இருக்கிறதுல கொஞ்சம் கொடுத்தா குறைஞ்சு போயிட மாட்டோம். அவன் நம்மோட நம்ம பிள்ளையா வளரும் போது நமக்கும் பாசம் இருக்குமில்லையா?”
ஒருவித சலிப்போடு “என்னவோ செய்ங்க! எனக்கு இதெல்லாம் பிடிக்கலை”.
“விடுங்க அத்தை. அவனை நம்ம குழந்தையாகப் பாருங்க” என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து வெளியேறினார்.
இரண்டு வயது தாட்சாயினிக்கு ஆனந்தை கண்டதும் குதுகலமாகி விடுவாள். ‘ணா...ணா’ என்றழைத்துக் கொண்டு அவன் பின்னோடு தான் நிற்பாள். எதற்கெடுத்தாலும் அவளுக்கு அவன் தான் வேண்டும். இதை எல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவருக்கு கொஞ்சமும் பிடிக்கவில்லை.
விடியலின் நேரம், அந்த பிரம்மாண்டமான பங்களாவின் பூஜை அறை சாம்பிராணி புகையால் மறைந்திருக்க, அங்கே கண் மூடி நின்று கடவுளிடம் தனது பிரார்த்தனையை வைத்துக் கொண்டிருந்தார் அவ்வீட்டின் தலைவர் சிங்காரவேலன். தலை நிறைய மல்லிகையும், நெற்றியில் தீட்டிய குங்கமத்தோடும் தீபாராதனைக்கு வேண்டிய பொருட்களை எடுத்துக் கொண்டிருந்தார் மீனாட்சி.
அவர்கள் இருவருக்கும் நடுவில் நின்று தானும் கண்களை மூடி பிரார்த்தனையில் இருந்தான் அவர்களின் புதல்வன் ஆனந்தன். தீபாராதனை முடிந்து பூஜை அறையை விட்டு வெளியே வந்த வேலன், ஆனந்தின் தோள்களில் கையைப் போட்டுக் கொண்டு “இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தூங்கி இருக்கலாமே ராஜா?” என்றார்.
ஏழு வயதே ஆன அவனோ “நீங்களும், மேடமும் எழுந்த சப்தம் கேட்டுது. அது தான் நானும் உங்களோட சாமி கும்பிட வந்துட்டேன்” என்றான்.
“மேடம்னு சொல்லக் கூடாது ஆனந்த். அம்மான்னு சொல்லு. நாங்க உன்னை எங்க மகனாக தான் வளர்க்கப் போகிறோம்” என்றார்.
தந்தை, மகன் இருவரும் பேசுவதை பெருமையாக பார்த்துக் கொண்டே இருவருக்கும் பானங்களை எடுத்துக் கொண்டு வந்தவர், எதிரே மாமியாரை பார்த்ததும் “வாங்க அத்தை! நல்லா தூங்கி எழுந்தீங்களா?” என்றார்.
அவரோ மகனுடன் அமர்ந்திருக்கும் ஆனந்தனை முறைத்துக் கொண்டே எதிரே இருந்த சோபாவில் அமர்ந்து “என்னடா திமிரு ஏறி போச்சா? அவன் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருக்க?” - கோபமாக.
அவர் வந்ததுமே சட்டென்று எழுந்து நின்று கொண்ட ஆனந்தை இழுத்து தன்னருகே அமர வைத்துக் கொண்ட வேலன் “உங்களுக்கு என்னமா பிரச்சனை? இவனை ஏன் இப்படி விரட்டுறீங்க?” – எரிச்சலுடன் .
“உனக்கு தான் அறிவு கெட்டுப் போச்சுன்னா இவளும் உன்னோட சேர்ந்து ஆடிட்டு இருக்கா. ரோட்டில் போறவனுக்கு ஒருவேளை சோறு போட்டோமா விட்டுட்டு வந்தோமான்னு இருக்கணும். அதை விட்டுட்டு இவனை எதுக்கு இங்கே கூட்டிட்டு வந்து வச்சிருக்க?”
“என்னம்மா நீங்க? பெரியவங்களா இருக்கீங்க இப்படி பேசலாமா? சின்ன பையன் மா. நமக்கு இருக்கிற சொத்துக்கு இவனை வளர்க்கிறதுல என்ன ஆகிடப் போகுது?’
மகன் தான் சொல்வதை புரிந்து கொள்ள மறுக்கிறானே என்கிற கோபத்தோடு “நம்ம தாட்சாயினி இருக்கிறப்போ இவன் எதுக்கு? உதவி செய்யணும்னா காசு பணத்தை கொடுத்து எங்கேயாவது அநாதை ஆசிரமத்தில் சேர்த்து விடு. வீட்டோட வச்சுகிறது எல்லாம் நல்லதில்லை சொல்லிட்டேன்” என்று முறைத்து விட்டு அங்கிருந்து சென்றார்.
அவர்கள் பேசுவதை எல்லாம் கேட்டுக் கொண்டிருந்த ஆனந்துக்கு முகம் சுருங்கிப் போயிருந்தது. அதைக் கண்டு அவனை தன்னோடு அணைத்துக் கொண்ட வேலன் “நீ எதுவும் மனசில் வச்சுக்காதடா. பாட்டி போகப் போக உன்னை ஏத்துக்குவாங்க. நீ எங்க பிள்ளை தான். தாட்ச்சு பாப்பா உன் தங்கச்சி தான்” என்று தட்டிக் கொடுத்தார்.
தாட்சாயினிக்கு இரண்டு வயதாகிறது. மதுரைக்கு அருகே இருக்கும் மாங்குள கிராமத்தில் மிகப் பெரிய செல்வந்தரான சிங்காரவேலன், மதுரை செல்லும் வழியில் பசியோடு பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருந்த ஆனந்தைப் பார்த்து வீட்டிற்கு அழைத்து வந்து விட்டார். அவருக்கு ஆனந்திடம் ஏதோவொரு பற்று வந்திருந்தது. அதனால் மனைவியிடம் அனுமதி பெற்று அவனை வளர்க்க முடிவு செய்தார். ஆனால் அவரது அன்னை அங்கயற்கண்ணி அதை தடுத்தார். அவருக்கு அதில் விருப்பமில்லை.
மாமியாருக்கு காப்பி கொடுக்க அவரது அறைக்குச் சென்றார் மீனாட்சி. அங்கு கவலை தோய்ந்த முகத்தோடு அமர்ந்திருந்தவர் அருகே சென்று “அத்தை! காப்பி எடுத்துக்கோங்க” என்றார்.
“நீயாவது புரிஞ்சுக்கோ மீனா! இது சரி வராது. உங்களுக்குப் பிள்ளை இருக்கிறப்போ எதுக்கு கண்டதையும் கொண்டு வந்து சேர்க்கிறான்?”
அவரின் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டவர் “அவன் மேல ஏதோவொரு பாசம் தான் அத்தை. அதனால் தப்பில்லை. அவனும் நம்ம பாப்பாவோட வளர்ந்திட்டு போகட்டுமே”.
“நான் சொல்ல வரது உங்களுக்குப் புரியல. அவனை வளர்க்கிறது பெருசில்ல. நம்ம பாப்பாவுக்கு வர வேண்டிய சொத்தில் அவனுக்கும் பங்கு கொடுப்பீங்களா? எவன் பெத்த பிள்ளைக்கோ நீங்க எதுக்கு செய்யணும்?”
மாமியார் சொல்வதில் இருந்த உண்மை புரிந்தாலும் “அவனை படிக்க வச்சு அவன் காலில் நிற்க வைத்திடுவோம் அத்தை. அதோட நமக்கு இருக்கிறதுல கொஞ்சம் கொடுத்தா குறைஞ்சு போயிட மாட்டோம். அவன் நம்மோட நம்ம பிள்ளையா வளரும் போது நமக்கும் பாசம் இருக்குமில்லையா?”
ஒருவித சலிப்போடு “என்னவோ செய்ங்க! எனக்கு இதெல்லாம் பிடிக்கலை”.
“விடுங்க அத்தை. அவனை நம்ம குழந்தையாகப் பாருங்க” என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து வெளியேறினார்.
இரண்டு வயது தாட்சாயினிக்கு ஆனந்தை கண்டதும் குதுகலமாகி விடுவாள். ‘ணா...ணா’ என்றழைத்துக் கொண்டு அவன் பின்னோடு தான் நிற்பாள். எதற்கெடுத்தாலும் அவளுக்கு அவன் தான் வேண்டும். இதை எல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவருக்கு கொஞ்சமும் பிடிக்கவில்லை.